Ff met Phaidra naar het ziekenhuis......

Vanmorgen lekker lopen dollen met feetje, maar ineens was het huilen. Een zere arm. Ik dacht meteen een zondagsarmpje, maar ze kon haar arm gewoon optillen. Het deed zeer middenop haar onderarm. Vreemd....
Niet dik, niet blauw, niet krom, helemaal niks aan te zien, maar het kind had verschrikkelijk pijn. Toch maar even de huisarts gebeld, waar we meteen terecht konden. Toen we aanbelden, mochten we naar binnen, maar de binnendeuren in de Knoop waren allemaal dicht en op slot. Ik heb als een gek staan kloppen, maar niemand hoorde me. Tuurlijk had ik in de haast mijn mobiel vergeten, dus ik kon ze ook niet even bellen. Gelukkig kwam er nog een stel voor de huisarts, die wel een telefoon hadden, dus na een belletje kwam de assistente ons binnenlaten.
Phaidra mocht meteen door en ze was een bikkeltje. De (erg leuke) dokter mocht knijpen, duwen, trekken, maar absoluut niet draaien. Een zondagsarmpje was het zeker niet, maar hij dacht toch aan een breukje, dus door naar het ziekenhuis voor foto's. Daar ging het eigenlijk best snel, en alweer was ze een bikkel. We zaten stiekem al grapjes te maken over de kleur van het gips, want ze wilde stoer Depeche Mode gips, in zwart en wit, jajajajaja......
Maar het was niet gebroken. Ze heeft vreselijk veel pijn, zelfs een hobbel in de auto doet haar al piepen. Ze houdt haar armpje steeds vast, een mitella vond ze wel even lekker, maar wilde ze toch weer af. Nu slaapt ze en ik heb net nog even naar haar gekeken. Ik raakte even haar handje aan en haar gezichtje vertrok. Ik heb haar maar gauw een kus gegeven en ben maar weer weggegaan. Tis nog niet over en ik ben bang dat dat nog even gaat duren ook....
Dafni is de hele tijd meegeweest om Phaidra te steunen, zo lief! Tjonge, wat heb ik nou weer gedaan, heb ik mijn dochter pijn gedaan.... verschrikkelijk, ik heb er vandaag weer aardig wat grijze haren bij geloof ik.....