Schokkend....en de kids weeeeer vriendjes kwijtgeraakt....

Had ik al gezegd dat dit jaar een rotjaar is? Er lijkt geen einde aan te komen aan alle ellende.
Al was Depeche Mode gisteravond echt helemaal geweldig (daarover later meer) het was gisteren een bizarre dag.
Al sinds we hier wonen loop ik zo'n vier keer per dag met mijn buren van een paar deuren verder heen en weer naar school. Hun oudste twee en onze oudste twee zijn vriendjes en ook klasgenootjes van elkaar.
De kinderen gingen ook vaak bij elkaar spelen, tussen de middag eten en we pasten vaak op elkaars kinderen.
Toen ze nog geen auto hadden reden we weleens mee ergens naartoe, het ziekenhuis 's avonds laat toen een van de kinderen gevallen was, naar een autoverkoper om toch maar een eigen auto te kopen enzovoort...
We leenden spullen van elkaar en de laatste tijd kwam de buurman hier overdag even zijn email checken, omdat ze van provider waren veranderd en nu tijdelijk geen internet hadden.
Vorige week was de oudste dochter ziek (griep, maar niet perse mexicaanse) en later ook de oudste zoon. Dat zijn dus de klasgenootjes van Dafni en Phaidra.
Op vrijdag moeten de oudste altijd naar de gymzaal en de jongste gewoon naar school. Dat zijn twee verschillende gebouwen, dus erg lastig. Maar dat was voor ons geen probleem, want zij namen de kleintjes mee en ik bracht hun zoon en Phaidra met de auto naar de gym.
Afgelopen vrijdag had ik al bedacht dat het lastig zou zijn, omdat hun kids nog ziek thuis waren. Maar toch stond hij aan de deur (hij komt altijd aan de deur, want hij is erg attent wat dat betreft) om Dafni naar school te brengen. Ik zei, joh dat hoeft niet, blijf jij maar lekker bij je zieke kids, jammer dan als ze een keer wat later komen. Heel veel beterschap en ik zie je snel weer, trouwens, al die ouders die dit niet hebben? Deze luxe situatie? Ja, daar had ik wel gelijk in vond hij.....

Verder niks aan de hand, het weekend waren wij veel binnen en op verjaardagsvisite, dus we hebben ze verder niet gezien, maar ik nam maandagochtend aan dat die kinderen nog ziek thuis waren en vond het dan ook een beetje lullig om 's ochtends vroeg te gaan aanbellen. Dus gewacht tot het tijd was en toen ze niet kwamen (zij kwamen ons altijd ophalen) zijn we gewoon lekker naar school gewandeld. Dymion daarna door naar de PSZ.
Toen ik later, tussen de middag de meiden stond op te wachten, kwam de assistent van de directeur naar mij toe. Of ik straks de meiden ook weer naar school zou brengen.... Ja dus....of ik dan even naar haar kantoor wilde komen, want ze wilde wat vragen stellen en wat weten.
Nou daar zat ik dan, de hele lunchpauze in de zenuwen, want wat hadden mijn lieve meiden uitgespookt? Als je op kantoor moet komen kan dat vast niet iets positiefs zijn. Ze keek er ook helemaal niet vrolijk bij.....

Op van de zenuwen ging ik het kantoor in. "Ja, we zijn nogal bezorgd"..... Euh...oh??? "En misschien is het een beetje direct om het zo te vragen, maar dat leek ons wel het beste".....euh...wat?
"Weet u waar de familie S. is?" euh....hoezo....????? Die zijn thuis met zieke kids...toch???
"Nou ze zouden eigenlijk aanstaande vrijdag gaan verhuizen naar Duitsland"....euh...ooh????
Maar we krijgen nu geen contact en we zijn bezorgd dat er iets is gebeurd.
Nou je begrijpt dat ik met een bek vol tanden zat. We zijn samen naar hun huis gelopen maar halverwege zag ik het al......geen gordijnen meer en het hele huis was leeg. Nou wist ik wel dat ze bij shurguard zo'n box hadden gehuurd en dat ze het huis aan het opruimen waren. Sja, ze kwamen uit een nog groter huis en ze hebben inmiddels vier kinderen, dus ik kon het me wel voorstellen dat je dan veel rommel hebt....ik ben dan ook niet zo'n nieuwsgierig aagje om dan te vragen waarom dan wel.....het leek me dat ze de zolder gingen leegmaken om daar een slaapkamer te maken ofzo....

De kinderen zelf hebben nooit iets gezegd, onze kinderen hebben nooit iets gemerkt. Ik heb ook nooit iets gemerkt, ze hebben mij noooooit verteld dat ze verhuisplannen hadden.
Ik voel me dan ook ontzettend stom, ik hoef echt geen hele levensverhalen te weten, maar als je hier elke dag over de vloer komt en je staat elke dag toch wel zo'n kwartier met elkaar te kletsen dan kun je toch wel iets vertellen over je verhuisplannen? Het maakt me boos, het maakt me verdrietig, vooral voor de kinderen.
Ik zit al maanden met het probleem van Phaidra's eerste vriendje, zijn ouders willen geen contact meer met ons, wat voor ons ook al niet te bevatten is en dat moet ik dus gaan uitleggen. "Waarom was C. niet op mijn verjaardag mamma???" Euh...nou....dat weet ik niet.....gelukkig zijn mijn kinderen niet zo heel nieuwsgierig.....

Maar dit geval heeft in onze straat zo'n impact achtergelaten, niet te geloven. Ik had me gisteren lekker willen voorbereiden op een avondje Depeche Mode, maar het werd een dag praten met buren en met school.
Vandaag weer, want de juf van Dafni wil er toch ook nog wel even over praten met me.Je moet weten, dat de buren en wij er altijd voor elkaars kinderen waren, en de juffen en meesters wisten dat dus ook. Kwam de een ze brengen, kwam de ander ze halen, geen probleem.
Ze gaan het vandaag in de klas wel bespreken, maar de juf is zelf ook geschokt, ze weet er niet goed raad mee.
Ik moet vandaag ook een heleboel doen, maar ik kom er niet toe.....het is gewoon zo'n rare situatie.
En misschien is het ook wel een soort jaloezie. Ik had ook graag gewoon maar vertrokken richting bijvoorbeeld Rhodos. Ik ben er nog stuk van dat onze emigratie niet doorgaat. Het is een romantisch idee. Maar hier zit natuurlijk een vreselijk persoonlijk drama achter. Dat er problemen waren wist ik wel, maar ja, we wonen in een wijk met sociale huurwoningen dus we zijn hier wel wat indianenverhalen gewend.

Het ergste vind ik gewoon nog dat er ook echt gelogen is om dit doel te bereiken, tegen school, tegen mij maar ook tegen de kinderen. En blijkbaar al een hele tijd, want ze hebben gewoon op tijd de huur opgezegd en tegen school hadden ze ook al gezegd dat ze zouden gaan verhuizen. Maar nu zijn ze dus onverwacht vertrokken, kinderen niet uitgeschreven op school en iedereen hier in totale ontreddering achterlatend....
Ik hoop dat ze op hun nieuwe adres (wat dus niemand weet) in Duitsland, in een (wat de oudste zoon tegen een andere buurvrouw vertelde) "huis waar geen verwarming is en waar de schimmel op de muren staat en waar niemand in wil wonen" hun geluk vinden........